غذای آهو

غذای آهو را از این سایت دریافت کنید.

آشنایی با آهو، انواع، تغذیه، زیستگاه و جفت گیری

آهوها دونده‌هایی چابک هستند به طوری که می‌توانند سرعت خود را به 97 کیلومتر بر ساعت برسانند. این حیوانات از برگ درختان تغذیه می‌کنند. در این مقاله به مشخصات ظاهری آهوها، زیستگاه، تغذیه، تولید مثل آنها و... می‌پردازیم.

ستاره » 🐠 جانوران » 🐄 پستانداران » پستانداران اهلی » آشنایی با آهو، انواع، تغذیه، زیستگاه و جفت گیری

آشنایی با آهو، انواع، تغذیه، زیستگاه و جفت گیری

آهوها دونده‌هایی چابک هستند به طوری که می‌توانند سرعت خود را به 97 کیلومتر بر ساعت برسانند. این حیوانات از برگ درختان تغذیه می‌کنند. در این مقاله به مشخصات ظاهری آهوها، زیستگاه، تغذیه، تولید مثل آنها و... می‌پردازیم.

آخرین به روز رسانی: خرداد 4, 1401

آنچه در این مطلب خواهید خواند... عدم نمایش

ویژگی‌های ظاهری آهو

ویژگی‌های رفتاری آهو

انواع آهوها آهوهای ایرانی زیستگاه آهو تغذیه آهو

جفت گیری و تولید مثل آهوها

طول عمر آهو

آهو یا غزال گونه‌های بسیاری دارند که از شاخه طناب داران، رده پستانداران و تیره گاوسانان بوده و به عنوان حیوانات چابک شهرت دارند. آهوها حیواناتی گیاهخوار و نشخوارکننده هستند که حس بویایی و بینایی قوی دارند. این حیوانات زیبا اجتماعی زندگی می‌کنند و گله‌های کوچک و گاهی بزرگ تشکیل می‌دهند. آن‌ها در روز و در برخی موارد در شب نیز فعالیت دارند. آهوها خیلی سریع می‌دوند و برای فرار از دست مهاجم مسیر خاصی را در پیش می‌گیرند. آن‌ها مهاجرت فصلی زمستانی به مناطق گرم‌تر دارند.

ویژگی‌های ظاهری آهو

آهوها جثه متوسطی دارند به طوری که بیشتر آن‌ها تا شانه، بین ۶۱ تا ۱۱۰ سانتی‌متر هستند. آن‌ها دم کوتاه، دست‌ها و پاهای بلند و باریک، گوش‌های بلند و کشیده، شاخ‌های نسبتاً بلند و برآمدگی‌هایی شبیه گواتر در زیر گلویشان به ویژه در فصل جفت گیری دارند.رنگ بدن آن‌ها قهوه‌ای نخودی روشن و زیر آن سفید است. دو نوار تیره از زیر چشم تا گوشه لب امتداد دارند. آهو معمولاً با گردن آزاد به جلو، نوک بینی پایین، گوش‌های صاف و دم رو به پایین و آویزان راه می‌رود. هنگام تغذیه یا حرکت، دم آن به طور مکرر حرکت می‌کند تا مگس‌ها و سایر حشرات مزاحم را از خود دور کند.آهوهای نر شاخ‌های بسیار زیبایی دارند که به شکل چنگ است. شاخ‌ها در پایه بسیار نزدیک به هم هستند اما به تدریج انتهای آن کمی به سمت داخل متمایل شده و شبیه S هست. هر شاخ دارای ۲۰ تا ۲۷ حلقه است. شاخ آهوها همیشگی، سخت و برخلاف شاخ گوزن‌ها بدون شاخه است که فقط یک بار رشد می‌کند. آهو ماده شاخ ندارد و در صورت داشتن، طول آن از ۵ سانتی‌متر بیشتر نمی‌شود. آهوهای ماده از نظر اندازه کوچک‌تر از آهوهای نر هستند.

آهوها حیواناتی چابک هستند و می‌توانند به طور ناگهانی به سرعت ۹۷ کیلومتر در ساعت برسند یا در حین دویدن تا ۴۸ کیلومتر در ساعت شتاب بگیرند.

ویژگی‌های رفتاری آهو

معمولاً آهوها به شدت قلمرو طلب هستند و قلمروهای آن‌ها با فواصل طولانی از هم جدا شده است. در واقع آهوها سه گروه متشکل از گله‌های مادر و فرزندان، گله‌های نر جوان و قلمرو نرهای مجرد را شکل می‌دهند.

معمولاً هنگامی که نرها به بلوغ می‌رسند، نبرد بین غزال‌ها به طور منظم صورت می‌گیرد. البته نبرد نرهای همسایه بر سر توسعه قلمرو نمایشی است و خشونت کمتری نسبت به نبرد بر سر تصاحب ماده‌ها دارد. آهوها به طور مداوم در جستجوی غذا در مسافت‌های بیش از ۱۲۰ کیلومتر مهاجرت می‌کنند و سرعت دویدن بسیار بالایی دارند.

اگر آهو احساس خطر کند، گردن خود را صاف نگه می‌دارد، سر خود را بالا می‌آورد و مدام دم خود را تکان می‌دهد و به دیگر اعضای گله هشدار می‌دهد. آهو در این حالت فرار نمی‌کند، بلکه با پاهای کشیده حرکت می‌کند و گوش‌ها و دم خود را بالا می‌گیرد و به طور متناوب می‌ایستد و به منبع خطر نگاه می‌کند. اگر منبع خطر نزدیک‌تر باشد، با دمیدن هوا از بینی خود صدای سوت می‌دهد و سپس با پرش‌های بلند زیگزاگ مانند فرار می‌کند.

انواع آهوها

آهوها در سه نوع غزال، اودورکاس و نانجر طبقه‌بندی می‌شوند. ۱۳ گونه غزال وجود دارد که چهار گونه آن‌ها منقرض‌شده‌اند و بیشتر آهوهای زنده مانده‌اند نیز در خطر انقراض هستند. انواع آهوها از این سه گونه و زیستگاه آن‌ها در زیر آورده شده است:

آهوی عربی: شبه جزیره عربی شامل کویت، عمان، قطر، عربستان سعودی، امارات متحده عربی و یمنآهوی کوویه: الجزایر، مراکش و تونسآهوی دورکاس: شمال آفریقا، سینا و اسرائیل آهوی گواتر یا آهوی ایرانی: آذربایجان شمالی، جورجیا شرقی، بخشی از ایران، بخش‌هایی از عراق و جنوب غربی پاکستان، افغانستان و کویر گبیآهوی شن عربی: کویر سوریه، جنوب شرقی ترکیه و کویر عربستان جبیر یا آهوی هندی: ایران، پاکستان و هند آهوی کوهی: اسرائیل، ارتفاعات جولان، دبی و ترکیه آهوی شاخ باریک: دشت سیلابی و دشت بی درخت از الجزایر، چاد، مصر، لیبی و سودان آهوی اسپک: در آفریقا منطقه‌ای که شامل کشورهای جیبوتی، اریتره، اتیوپیو سومالی آهوی مونگالا: سودان جنوبی آهوی خط قرمز: منطقه ساحل مرکزی آفریقا آهوی قرمز: مناطق کوهستانی شمال آفریقا آهوی تامسون: آفریقای شرقی

آهوی ابلق: آفریقا بیابان صحرا

آهوی گرانت: تانزانیا شمالی تا سودان جنوبی و اتیوپی و از ساحل کنیا تا دریاچه ویکتوریا آهوی سمرینگ: آفریقا منطقه‌ای که شامل کشورهای جیبوتی، اریتره، اتیوپی و سومالی

آهوهای ایرانی

گوزن ایرانی شامل دو گونه است:

آهوی گواتردار

این نوع آهو، بومی آسیای مرکزی و جنوب غربی آن است. آن‌ها بدنی به رنگ قهوه‌ای روشن دارند که به سمت شکم تیره‌تر می‌شود و قسمت‌های پایین بدن، سفید و دم سیاه دارند. آهوی گواتردار در صحرای گبی، بلوچستان، پاکستان، جنوب شرقی ترکیه، شمال آذربایجان و بخش‌هایی از ایران، عراق و افغانستان زندگی می‌کند.

جبیر

این نوع آهو یکی از گونه‌های آهوی بومی شبه قاره در هند و ایران محسوب می‌شود که در هند، پاکستان، افغانستان و ایران مشاهده شده و بیشتر در مناطق بیابانی و گرم زندگی می‌کند. این حیوان شباهت زیادی به آهو یا آهوی گواتردار ایرانی دارد، با این تفاوت که اندازه آن‌ها کوچک‌تر است و بدنی باریک‌تر و لاغرتر دارند.

منبع مطلب : setare.com

غذای آهو و عادات غذایی آهوان در محیط طبیعی

به نظر می رسد آهوی ایرانی نسبت به جبیر و آهوی کوهی به گرما مقاوم تر میان روز بدون بهره گرفتن از سایه درختان در مورد غذای آهو برای شما گرد آوری شده است....

0 آهو حیواناتِ.وحشی

غذای آهو و عادات غذایی آهوان در محیط طبیعی

نویسنده: علیرضا نیازی

12 ماه پیش

توییتر فیسبوک تلگرام واتساپ

به نظر می رسد آهوی ایرانی نسبت به جبیر و آهوی کوهی به گرما مقاوم تر است زیرا در گرمای میان روز بدون بهره گرفتن از سایه درختان و یا بوته ها در زیر تابش مستقیم آفتاب به استراحت می پردازد. آهوان جنوب کشور تا هنگامی که علف ها و فورب های سالانه در زمستان و بهار موجودند از آنها استفاده می کنند و بقیه طول سال که علف ها خشک می شوند به سرشاخه خواری روی می آورند.در این قسمت اطلاعاتی در مورد غذای آهو برای شما گرد آوری شده است.

تغذیه و عادات غذایی آهوان در محیط طبیعی

روش های متعددی جهت مطالعه جیره طبیعی علف خواران در دست است.

مشاهده مستقیم و آنالیز چراگاه قبل و بعد از چرا (ئی. جی. استوارد، ۱۹۵۲، لامپری ،۱۹۶۳. عبدل رازیک و همکاران ، ۱۹۸۸).

آنالیز محتویات معده (ئی. جی. نوریس؛ ۱۹۴۳، باهاراف، ۱۹۸۲).

آنالیز مدفوع (ئی. جی. استور ۱۹۶۱، استوارت ۱۹۶۷).

روش سوم برای تشخیص بیشتر گیاهان خورده شده توسط علف خواران قابل اعتماد است (کراکر ۱۹۵۹، هرکوس ۱۹۶۰). طی مطالعه ای که در سال ۱۹۷۸ توسط مولوی در مورد رجحان غذایی آهوی ایرانی در دشت زردابه (پناهگاه حیات وحش خوش ییلاق) صورت گرفته گزارش شده است که ۸۶٪ رژیم غذایی و غذای آهو را بوته ها، ۱۱٪ علف ها و ۳٪ آن را فورب ها تشکیل می دهند. در این مطالعه هم چنین مشخص شده است که سرشاخه خواری در طول ماه های تابستان افزایش می یابد. به طور کلی چنین به نظر می رسد که آهوان قادرند در مناطق با پوشش گیاهی اندک که بیش تر از بوته ها، فورب ها و علف ها تشکیل شده است زندگی کنند. بیش تر زیستگاه های آهوی ایرانی در ایران، مناطق استپی خصوصاً در منه زارها و دشت های پوشیده از علف های شور که از کوهپایه ها زیاد دور نیستند می باشد. بررسی محتویات معده یک رأس آهوی ایرانی ماده نشان داده است که این حیوان بیش از همه از علف های شور استفاده کرده و پس از آن گندمیان بیشترین حجم معده را به خود اختصاص داده اند.

به گزارش بانی کوا (۱۹۵۴) و امگالان (۲۰۰۰) آهو مناطق بیابانی و نیمه بیابانی، دره ها و دامنه کوه ها را اشغال می کند و در تابستان به ارتفاع ۲۷۰۰ متری صعود می کند. در تحقیقات جغرافیایی و نقشه برداری در مقیاس بزرگی که با سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)  در بیابان کیزیل کوم در ازبکستان که یکی از زیستگاه­های آهوی گواتردار می باشد صورت گرفته مشخص شده است که ترکیب جوامع گیاهی بستگی زیادی به خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک دارد. جوامع غالب این بیابان Astragalus ,Artemisia diffusa

villosissimus Convolvulus hamadae و Ceratoide lateens هستند که تقریباً با نمک های آزاد خاک مرتبط می باشند. جوامع گیاهی Artervaisia turanica، Salsola arbuscula و Sasola urbusculiformis در خاک هایی با نمک کم وجود دارند و Haloxylon aphyllum، Salsola orientalis و Nanophyton erinaceum  جوامعی هستند که به طور میانگین خاک های خیلی شور را ترجیح می دهند.

طی مطالعه ای که در پارک بمو در ایران (۲۰۰۷) انجام گرفته بیان شده است که تراکم آهو با سه گونه گیاه بوته ای .Ebenus stellata, Astragalus spp ، eriophora Achillea و دو گونه گیاه علفی Poa  bulbosac و Aegilops umbellulata رابطه مثبتی دارد و با گیاه Helichrysum leucocephalum و گیاه Scariola orientalis و همین طور با گیاه Centaurea virgata رابطه منفی دارد. هم چنین گزارش شده است که غذای آهو در پائیز از گیاهان Bromus danthoniae و Stipa barbata استفاده می کند و در زمستان از Astragalus spp., Poa bulbosa و Aegilops umbellulata تغذیه می کند.

تیپ گیاهی غالب زیستگاه جبیر شامل گیاهانی است که علاوه بر تأمین غذا به عنوان پناهگاه نیز استفاده شوند. از مشخص ترین گیاهانی که در زیستگاه جبير مشاهده می شوند می توان قيچ .Zygophyllum spp تاغ .Halaxylon sp، خارشتر Alhagi persarum،کاروان کش Atraphaxis spinosa گز Tamarix spp.، ارمک .Ephedra spp، علف های شور .,Salsola spp اسکنبیل Calligonum spp.، گون .,Astragalus spp اشنان Seidilitzia rosmarinus، درمنه .Artemisia sp کنار .Ziziphus spp و آکاسیا Acacia spp. را نام برد. قيچ زارهای مناطق خشک علاوه بر تأمین نیاز غذای آهو و پناه برای نوع جبیر به دلیل داشتن مقادیر زیادی آب در بافت های خود آب مورد نیاز حیوان را نیز در طول فصل خشک تأمین می کنند. علاوه براین جبیر در طول ساعات گرم روز در زیر سایه این گیاه یا دیگر درختچه های مذکور به استراحت می پردازد. در جنوب کشور .Ziziphus spp و .Acacia spp از این نظر جایگزین قیچ شده­اند.

مطالعه ای که بر روی رژیم غذایی طبیعی آهوان ایرانی با استفاده از روش تجزیه مدفوع انجام شده (س. الف. محمد، ج. عباس و م. صالح ۱۹۹۱ )، نشان داده است که این آهوان به طور طبیعی از ۱۱ گونه گیاهی استفاده می کنند ولی رژیم غذایی اصلی آنها را تنها دو گونه تشکیل می دهد. Helianthemum lippii که دارای مقادیر قابل توجهی پروتئین است و کمتر از ۵۰٪ آن را آب تشکیل می دهد و دیگر Heliotropium crispum که بیش از ۷۲٪ آن را آب و مقدار کمی از آن را پروتئین تشکیل داده است. به این ترتیب در طول فصول خشک این دو گیاه می­توانند ترکیب مناسبی را برای آهوان به وجود آورند. هم چنین مشخص شده است که عدم مصرف گونه ای قیچ Zygophyllum quatarens توسط آهوان که فراوان ترین گیاه منطقه بوده است و مقادیر بالایی آب در بافت های خود دارد احتمالاً وجود نوعی ماده شیمیایی بازدارنده در بافت های این گیاه است. ریزک (۱۹۸۶) ماده شیمیایی تلخی به نام زیگوفیلین را از گونه دیگر نیچ Zygophyllum coccineum گزارش کرده است.

آهوی ایرانی نسبت به جبیر بیش تر به مناطق توسعه یافته نظیر روستاها نزدیک می شود. این ویژگی بی ارتباط با رژیم غذایی این حیوان نیست به طوری که در مناطفی که کشاورزی صورت می گیرد تا حد زیادی به گیاهان زراعی وابسته است. آهوی ایرانی برای استفاده از مزارع گندم و یا سبزه زارهای اطراف روستاها ممکن است مسافت های طولانی را طی کند. هجوم به مزارع معمولاً هنگام شب صورت گرفته و این کار در مسیری معین، به ویژه در فصول خشک یا زمستان تداوم می یابد. آهوان ساقه های ترد جوان را ترجیح می­دهند. از این رو هنگامی که یک نوع محصول به حدی از رشد رسید که سفت و نامطبوع شد به سراغ محصولات دیگر می روند. مشاهده شده است که غذای آهو به خصوص آهوی ایرانی از کتان و حتی صیفیجاتی نظیر خربزه نیز استفاده کرده است. مندلسون (۱۹۷۱) گزارش کرده است که زندگی در مناطق کشاورزی برای آهوان چندان هم بی خطر نیست زیرا بسیاری از آهوان در اثر مصرف غلات آلوده به سموم جوندگان مانند تالیوم سولفات و فلوئوراستاميد مسموم شده اند. هم چنین گزارش کرده است که این آهوان در معرض آلودگی به حشره کش­ها هستند و سطوح 2/9 تا 7/89 پی. پی.ام از باقیمانده ارگانو کلرین در چربی بدن آهوان مرده وجود داشته است. در طول یک سال ۲۳ آهو در اثر مصرف گیاهان آلوده به آفت کش­ها تلف شده اند.

منبع مطلب : boghalamoon.com