هشت مورد از آنها در منظومه شمسی وجود دارد

هشت مورد از آنها در منظومه شمسی وجود دارد را از این سایت دریافت کنید.

منظومه شمسی

منظومه شمسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

منظومهٔ شمسی

خورشید و سیاره‌ها

سن ۴٫۵۶۸ میلیارد سال

موقعیت

ابر میان‌ستاره‌ای محلی، حباب محلی،

بازوی شکارچی، راه شیری

جرم ۱٫۰۰۱۴ جرم خورشیدی

نزدیک‌ترین ستاره

پروکسیما قنطورس  (۴٫۲۵ سال نوری)

آلفا قنطورس (۴٫۳۷ سال نوری)

نزدیک‌ترین سامانه سیاره‌ای شناخته‌شده منظومه پروکسیما قنطورس   (۴٫۲۵ سال نوری)

سامانهٔ سیاره‌ای

نیم‌قطر بزرگ سیارهٔ بیرونی شناخته‌شده (نپتون) ۳۰٫۱۰ واحد نجومی  (۴٫۵۰۳ میلیارد کیلومتر)

فاصله تا کمربند کویپر ۵۰ واحد نجومی

تعداد

ستاره‌ها ۱  (خورشید)

سیاره‌های شناخته‌شده

۸ (عطاردزهرهزمینمریخ

مشتریزحلاورانوسنپتون)

سیاره‌های کوتولهٔ شناخته‌شده

احتمالاً چند صدتا؛[۱]

تا کنون پنج‌تا توسط اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی کشف شده‌است.

(سرسپلوتونهائومیاماکی‌ماکیاریس)

قمرهای شناخته‌شده ۵۲۵

(۱۸۵ سیاره‌ای[۲]۳۴۷ ریزسیاره‌ای[۳])

ریزسیاره‌های شناخته‌شده ۷۷۸٬۸۹۷  (تا ۲۱ ژوئن ۲۰۱۸)[۴]

دنباله‌دارهای شناخته‌شده ۴٬۰۱۷  (تا ۲۱ ژوئن ۲۰۱۸)[۴]

قمرهای مدور شناسایی‌شده ۱۹

مدار مرکز کهکشانی

گرایش نامتغیر-به-سطح کهکشانی ۶۰٫۱۹°  (دائرةالبروج)

فاصله تا مرکز کهکشانی ۲۷٬۰۰۰ ± ۱٬۰۰۰ سال نوری

سرعت مداری ۲۲۰ کیلومتر/ثانیه

تناوب مداری ۲۲۵–۲۵۰ میر (یکا)

اطلاعات ستاره‌ای

نوع ستاره ستاره نوع جی رشته اصلی

خط یخ ≈۵ واحد نجومی[۵]

فاصله تا هورسپهر ≈۱۲۰ واحد نجومی

شعاع میدان جاذبه ≈۱–۳ سال نوری

منظومهٔ شمسی، منظومهٔ خورشیدی یا سامانهٔ خورشیدی[۶] منظومه‌ای دربرگیرندهٔ یک ستاره به نام خورشید و شماری اجرام آسمانی دیگر است که در مدارهایی مستقیم یا غیرمستقیم پیرامون آن می‌گردند.

منظومهٔ خورشیدی از انفجار یک اَبَرنواَختر و فروریزش یک اَبرِ ملکولی چرخان پدید آمد و هویت آن در دوران رنسانس (نوزایش) و با مشاهدات افرادی از جمله گالیلئو گالیله دوباره مطرح و شواهد انکارناپذیر آن بر پایهٔ محاسبات او ارائه‌شد. این منظومه در بازوی شکارچی، کهکشان راه شیری واقع‌شده و ۲۶٬۰۰۰ سال نوری از مرکز کهکشانی فاصله، و در کنارهٔ کهکشان قرار دارد. خورشید بیش از ۹۹٫۸ درصد جرم منظومهٔ خورشیدی را تشکیل می‌دهد و سرچشمهٔ انرژی بسیار از جمله گرما و نور است. این ستاره یک ستارهٔ نوع جی رشتهٔ اصلی و عضوی از تودهٔ ستارگان نخستین است. مانایی منظومهٔ خورشیدی به مانایی خورشید وابسته است.[۷]

منظومهٔ خورشیدی دارای هشت سیاره (عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) و پنج سیارهٔ کوتولهٔ تاکنون شناخته‌شده (سرس، پلوتون، هائومیا، ماکی‌ماکی و اریس) است. چهار سیارهٔ نخست، سیاره‌های درونی یا زمین‌سان هستند و بیشتر از سنگ ساخته شده‌اند و از چهار سیارهٔ دیگر یا سیاره‌های بیرونی، مشتری و زحل غول‌های گازی هستند و بیشتر از گازهای هیدروژن و هلیوم ساخته شده‌اند و اورانوس و نپتون غول‌های یخی هستند. افزون‌بر این اجرام، منظومهٔ خورشیدی دربرگیرندهٔ اجرام دیگری از جمله ماه‌ها، سیارک‌ها، شهاب‌واره‌ها، شهاب‌ها، شهاب‌سنگ‌ها و دنباله‌دارهاست. منظومهٔ خورشیدی هم‌چنین دارای مناطق خاصی از جمله کمربند سیارک‌ها، کمربند کویپر و دیسک پراکنده (منظومهٔ خورشیدی) است.

ماده‌ای رقیق و نافشرده (با چگالی بسیار کم) به‌نام محیط میان‌سیاره‌ای در فاصلهٔ میان سیارات و اجسام دیگر وجود دارد. اجزای سازندهٔ محیط میان‌سیاره‌ای را هیدروژن خنثی و غیر یونیزه‌شده، گاز پلاسما، پرتوهای کیهانی و ذرات گرد و غبار تشکیل می‌دهند. در واقع این پنداشت که فضا یک خلأ کامل است، نادرست است و مواد محیط میان‌سیاره‌ای در فضا وجود دارد. سدنا ۹۰۳۷۷ دورترین جسم کشف‌شده در منظومهٔ خورشیدی است که اوج آن ۱٬۰۰۰ واحد نجومی است و تناوب مداری آن ۱۰٬۵۰۰ سال به طول می‌انجامد. ابری کروی‌شکل و بزرگ به نام ابر اورت منظومهٔ خورشیدی را دربرگرفته که دامنهٔ آن از ۲٬۰۰۰ تا ۵٬۰۰۰ واحد نجومی دورتر از خورشید آغاز می‌شود و به گستردگی ۵۰٬۰۰۰ تا ۱۰۰٬۰۰۰ واحد نجومی دورتر از خورشید ادامه می‌یابد. گسترش مرزهای منظومهٔ خورشیدی تا جایی‌است که دیگر تحت تأثیر خورشید (نفوذ نور خورشید، گرانش خورشیدی، میدان مغناطیسی خورشید و بادهای خورشیدی) نیست. هلیوپاز مرز میان محیط میان‌سیاره‌ای و فضای میان‌ستاره‌ای است. هلیوپاز به عنوان مرز بیرونی منظومهٔ خورشیدی در نظر گرفته شده و برآورد می‌شود که میان ۱۱۰ تا ۱۷۰ واحد نجومی از خورشید دورتر است.

فهرست

۱ پروکسیما قنطورس بی

۲ پیدایش ۳ کشف ۴ موقعیت در فضا ۴.۱ همسایه‌ها ۵ خورشید

۶ محیط میان‌سیاره‌ای

۷ منظومهٔ شمسی درونی

۷.۱ سیارات درونی ۷.۱.۱ عطارد (تیر) ۷.۱.۲ زهره (ناهید) ۷.۱.۳ زمین ۷.۱.۴ مریخ (بهرام) ۷.۲ کمربند سیارک‌ها ۷.۲.۱ سرس

۷.۳ شهاب‌واره، شهاب و شهاب‌سنگ

۸ منظومهٔ شمسی بیرونی

۸.۱ سیارات بیرونی

۸.۱.۱ مشتری (هرمز، برجیس)

۸.۱.۲ زحل (کیوان) ۸.۱.۳ اورانوس ۸.۱.۴ نپتون ۹ منطقهٔ فرانپتونی ۹.۱ کمربند کویپر ۹.۱.۱ پلوتون ۹.۱.۲ هائومیا ۹.۱.۳ ماکی‌ماکی ۹.۲ دیسک پراکنده ۹.۲.۱ اریس ۱۰ دورترین مناطق ۱۰.۱ سدنا ۱۰.۲ ابر اورت ۱۰.۳ دنباله‌دارها

۱۰.۴ مرزها و گذر از منظومهٔ خورشیدی

۱۱ بزرگ‌ترین اجرام ۱۲ پانویس ۱۳ پیوند به بیرون

پروکسیما قنطورس بی[ویرایش]

پروکسیما قَنطورس بی، سیاره‌ای با حجم ¾ زمین دور ستارهٔ قنطورس می‌چرخد. سال این سیاره ۱۱٫۲ روز است. پروکسیما قنطورس نزدیک‌ترین سیارهٔ فراخورشیدی به ما است.

پیدایش[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: تشکیل و تکامل منظومه شمسی

سامانه‌های ستاره‌ای پیرامون ستاره‌ها شکل می‌گیرند و منظومهٔ شمسی هم پیرامون خورشید شکل گرفته‌است.[۸] تاکنون دانشمندان، ستاره‌شناسان، فلاسفه و بسیاری دیگر به‌دنبال پاسخ چگونگی شکل‌گیری جهان گشته‌اند. هیچ الگوی معتبری که بتواند چگونگی شکل‌گیری جهان را توضیح‌دهد، وجود ندارد؛ اما دانشمندان بر سر الگویی محبوب با نام نظریهٔ سحابی به توافق رسیده‌اند.[۹]

منبع : fa.wikipedia.org

8 سیاره منظومه شمسی (منظم و با ویژگی های آنها)

خلاصه ای از سیارات منظومه شمسی ، با در نظر گرفتن خصوصیات ، ترکیب و ریشه آنها ، و براساس درجه مجاورت آنها با خورشید مرتب شده است.

8 سیاره منظومه شمسی (منظم و با ویژگی های آنها)

2022

ویدیو:

ویدیو: هشت سیاره در منظومه شمسی ما | 8 سیاره به ترتیب و حقایق آنها

محتوا

منظومه شمسی چگونه شکل می گیرد؟

ویژگی های اصلی سه دسته دسته اول دسته دوم دسته سوم سیارات منظومه شمسی 1. عطارد 2. زهره 3. زمین 4. مریخ 5. مشتری 6. زحل 7. اورانوس 8. نپتون منابع کتابشناسی:

خلاصه ای درباره سیارات منظومه شمسی ما.

منظومه شمسی ، که توسط ستاره شناسان به عنوان "سیستم ما" شناخته می شود ، از این سیستم تشکیل شده است سیارات و سیارک ها که به دور تنها ستاره ای می چرخند که نام این سیستم را خورشید می گذارد.

تمام عناصر سازنده آن به دلیل تنش های ایجاد شده توسط جرم هر یک از اجرام آسمانی ، مستقیم یا غیرمستقیم به دور خورشید می چرخند. بسیاری از سیستم های مشابه در جهان وجود دارد ، اما این یکی از سیستم های مورد علاقه ما است زیرا ما برای زنده ماندن به آن وابسته هستیم.

در این مقاله خواهیم دید که کدام سیارات منظومه شمسی هستند.

مقاله مرتبط: "6 نوع اکوسیستم: زیستگاه های مختلفی که روی زمین پیدا می کنیم"

منظومه شمسی چگونه شکل می گیرد؟

لازم به ذکر است که منظومه شمسی حدود 4.6 میلیارد سال پیش در نتیجه سقوط گرانشی ابر غول پیکر مولکولی شکل گرفته است. این پدیده منجر به تشکیل میلیاردها ستاره دیگر شد که به گفته کارشناسان ، تعداد آنها مشخص نیست.

در میان عناصر اصلی که به منظومه شمسی شکل و حیات می بخشند ، ما سیارات جزئی ، گرد و غبار ، گاز بین ستاره ای ، ماهواره ها و سیارک ها را نیز پیدا می کنیم. همه اینها متعلق به راه شیری معروف است که به نوبه خود توسط صدها میلیارد ستاره شکل گرفته است. بنابراین سیستم خورشیدی ما در یکی از بازوهای راه به نام Orion واقع شده است.

ویژگی های اصلی

اجسامی که به منظومه شمسی شکل و حیات می بخشند ، هستند خورشید ، که 99٪ از جرم کل سیستم و با قطر 1.500.000 کیلومتر را تشکیل می دهد، و سیارات ، به دو نوع داخلی و خارجی تقسیم می شوند. لازم به ذکر است که سیارات بیرونی توسط یک حلقه احاطه شده اند. سیارات کوتوله ، که در دسته دیگری از موارد فوق الذکر قرار دارند ، شامل اجرام آسمانی مانند پلوتو یا اریس هستند.

ماهواره یکی دیگر از عناصر مهم است، از آنجا که آنها اجسام بزرگتری هستند که به دور سیارات بزرگی مانند مشتری یا سیاره زمین می چرخند که تنها ماهواره آنها ماه است.

از طرف دیگر ، برادران کوچک آن ، اجسام کوچکتر را می یابیم که در کمربند سیارک بین مریخ و مشتری متمرکز شده اند. سیارک ها ، اجسام منجمد ، مایعات ، گازها ، دنباله دارها ، گرد و غبار کیهانی و شهاب سنگ ها بقیه عناصر را برای شکل گیری منظومه شمسی نشان می دهند.

شاید برایتان جالب باشد: "17 کتاب علمی تخیلی کاملاً توصیه شده"

سه دسته

برای درک بهتر این سیستم ، ستاره شناسان خبره متخصص تصمیم به ایجاد آن گرفته اند طبقه بندی سه دسته منظومه شمسی که شکل گیری همان را توضیح می دهد.

دسته اول

در این گروه 8 سیاره وجود دارد که منظومه شمسی را تشکیل می دهند. سیارات زمینی زمین ، مریخ ، زهره و عطارد هستند. غول های خارجی یا غول ها (که قبلاً در نکته قبلی ذکر شد) نپتون ، اورانوس ، مشتری و زحل هستند. در اینجا تمام سیارات ماهواره هایی دارند که به دور آنها می چرخند.

دسته دوم

در اینجا سیارات به اصطلاح کوتوله وجود دارد. این یک جرم آسمانی است که به دور خورشید می چرخد ​​، کروی شکل اما بدون جرم کافی برای پاک کردن مجاورت مدار خود. در اینجا دلیل نامگذاری آن آمده است. سیاره هایی که این دسته دوم را تشکیل می دهند عبارتند از: سرس ، اریس ، هاومئا ، پلوتو و اریس.

دسته سوم

در این گروه به اصطلاح "اجسام جزئی منظومه شمسی" زندگی می کنند که همه اجسام باقیمانده هستند که به دور خورشید می چرخند: سیارکها (متشکل از اشکال بی شکل) ، اشیا belt کمربند کویپر ، شهاب سنگها و دنباله دارهای یخی هستند.

سیارات منظومه شمسی

همانطور که در نکات قبلی توضیح دادیم ، سیارات منظومه شمسی مناطقی هستند که مهمترین قسمت از تمام ترکیبات پیچیده آن را تشکیل می دهند. در مرحله بعدی ، با جزئیات بیشتر به هر یک از آنها می پردازیم.

1. عطارد

ما از این سیاره شروع می کنیم که نزدیکترین فاصله به خورشید است ، جدا از اینکه کوچکترین سیاره آن است. این یک شباهت به زمین است ، زیرا ترکیب آن 70٪ عناصر فلزی است و 30٪ باقی مانده مربوط به سیلیکات ها است. همچنین ، مانند ماه ، عطارد تعداد زیادی ضربه شهاب سنگ دارد.

2. زهره

زهره مستحق است رتبه دو از نظر فاصله از خورشید. در سیارات منظومه شمسی به دلیل شباهت ، هم از نظر اندازه و جرم و هم از نظر ترکیب زمینی و سنگی ، از زهره اغلب به عنوان سیاره "برادر زمین" یاد می شود.

3. زمین

سیاره زمین ، سیاره ما ، بزرگترین سیاره به اصطلاح سنگلاخی است. حدود 4.6 میلیارد سال پیش شکل گرفته است و نام آن از لاتین "Terra" گرفته شده است ، خدایی یونانی که با زنانگی و باروری مطابقت دارد. 71٪ از ترکیبات آن مربوط به هیدروسفر (آب) است ، یک واقعیت افتراقی که وجود و تداوم حیات انسان را امکان پذیر کرده است. هیچ سیاره دیگری در منظومه شمسی حاوی چنین سطحی از مایع نیست.

4. مریخ

منبع : fa.nsp-ie.org

منظومه شمسی چیست — هر آنچه باید بدانید – فرادرس

در این مطلب با منظومه شمسی آشنا می‌شویم. در مورد ساختار ستارگان و سیارات منظومه شمسی صحبت می کنیم و ترتیب قرار گرفتن سیارات را مورد بررسی قرار می‌دهیم.

منظومه شمسی چیست — هر آنچه باید بدانید

آخرین به‌روزرسانی: ۳ مهر ۱۴۰۰ زمان مطالعه: ۱۰ دقیقه

علوم پایه، فیزیک، نجوم ۸۲۷۴۰ بازدید

تعداد زیادی سیستم سیاره‌ای مانند ما در جهان وجود دارند که سیارات حول یک ستاره گردش می‌کنند. سیستم سیاره‌ای ما «منظومه شمسی» (Solar System) نامیده می‌شود زیرا خورشید بعد از کلمه لاتین solis به نام Sol نامگذاری شد و هر چیزی که به خورشید مربوط می‌شود را «خورشیدی» (solar) می‌نامیم. اگر می‌خواهید در مورد مکان زندگی خود در کهکشان اطلاعات بیشتری کسب کنید، این مطلب برای شما نوشته شده است.

فهرست مطالب این نوشته

منظومه شمسی چیست؟

اندازه و فاصله در منظومه شمسی

منظومه شمسی چگونه شکل گرفت؟

ساختار منظومه شمسی چگونه است؟

سیاره چیست؟ ستاره چیست؟

اسامی سیاره‌های منظومه شمسی به ترتیب

منظومه شمسی چیست؟

سیستم سیاره‌ای ما یا همان منظومه شمسی که آن را خانه می‌نامیم در بازوی مارپیچی بیرونی کهکشان راه شیری قرار دارد.

منظومه شمسی از ستاره‌ها، خورشید و هر چیزی که توسط گرانش به این سیستم متصل باشد، تشکیل شده است. اجزای این سیستم شامل سیاره‌های «عطارد» (Mercury)، «زهره» (Venus)، «زمین» (Earth)، «مریخ» (Mars)، «مشتری» (Jupiter)، «زحل» (Saturn)، «اورانوس» (Uranus) و «نپتون» (Neptune)، سیارات کوتوله‌ای مانند «پلوتون» (Pluto)، ده‌ها قمر و میلیون‌ها سیارک (Asteroids)، دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌ها است. فراتر از منظومه شمسی هزاران سیستم سیاره‌ای دیگر که در کهکشان راه شیری در حال چرخش حول ستاره‌های دیگر هستند کشف و مشاهده شده‌اند.

تصور می‌شود بیش از صدها میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری سیستم سیاره‌ای خود را داشته باشند و همچنین کهکشان راه شیری عضوی از 100 میلیارد کهکشان عالم باشد. ویژگی خاص منظومه شمسی این است که سیارات در آن حول ستاره‌ای به نام خورشید می‌چرخند و چون یکی از این سیارات زمین، محل زندگی ما است؛ این منظومه و شناخت و بررسی آن از اهمیت زیادی برخوردار است.

برای آشنایی بیشتر با مبانی نجوم و کیهان‌شناسی، می‌توانید فیلم آموزش مقدماتی نجوم – نجوم باستان تا کیهان شناسی را مشاهده کنید که توسط فرادرس ارائه شده، لینک این آموزش در ادامه آورده شده است.

برای دیدن فیلم آموزش مقدماتی نجوم – نجوم باستان تا کیهان شناسی + کلیک کنید.

اندازه و فاصله در منظومه شمسی

منظومه شمسی بسیار گسترده‌تر از هشت سیاره معروف که حول مدار خورشید می‌چرخند، است. بدین معنی که این منظومه تا «کمربند کویپر» (Kuiper Belt) که بعد از مدار نپتون قرار دارد کشیده شده است. یکی از اجزای کمربند کویپر سیاره کوتوله پلوتو است، دیگر اجزای این حلقه یا کمربند تکه‌های یخی کوچکتر از پلوتو هستند.

«ابر اورت» (Oort Cloud) را مرز تاثیر میدان گرانشی خورشید، یعنی جایی که اشیاء در مدار می‌چرخند و به خورشید نزدیک می‌شوند و انتهای منظومه شمسی می‌دانند. ابر اورت از تکه‌های اجسام تخریب شده در فضا ساخته شده که اندازه تکه‌ها می‌تواند هم اندازه یک کوه و بعضی اوقات بزرگتر باشد. این ابر می‌تواند حول خورشید در مداری به طول ۱٫۶ سال نوری حرکت کند. ابر اورت ضخامتی برابر با 5,000 تا 100,000 واحد نجومی دارد که برابر با اندازه منظومه شمسی است. یک واحد نجومی (یا AU) فاصله از خورشید تا زمین یا حدود 93 میلیون مایل (150 میلیون کیلومتر) است.

طول گستردگی هلیوسفر خورشید (خورشید جریان دائمی از ذرات باردار شده به نام باد خورشیدی را ارسال می‌کند که با عبور از تمام سیارات تا حدود سه برابر فاصله از پلوتون قبل از اینکه توسط محیط بین ستاره‌ای متوقف شود ادامه می‌یابد. این حباب غول پیکر در اطراف خورشید و سیارات آن، معروف به هلیوسفر است) خیلی گسترده نیست، ناحیه‌ای که در آن شدت باد خورشیدی به دلیل فشار ناگهانی گازهای بین ستاره‌ای کاهش می‌یابد، «ضربه خروجی» (Termination Shock) نامیده می‌شود. مرز ضربه خروجی در منظومه شمسی ما در ۸۰-۱۰۰ واحد نجومی اتفاق می‌افتد.

دو فضاپیمای ناسا که در سال 1977 پرتاب شدند، از مرز ضربه خروجی عبور کرده‌اند: فضاپیمای ۱ در سال 2004 و فضاپیمای ۲ در سال 2007 از ناحیه ضربه خروجی عبور کردند، اما برای عبور از ابر اورت هزاران سال زمان لازم است تا از آن و در نهایت از منظومه شمسی خارج شد.

تصویر ۱: هلیوسفر حباب مغناطیسی بزرگی در فضا است که باد خورشیدی می‌تواند به آن نفوذ کند. مرز بین منظومه شمسی و فضای بین ستاره‌ای توسط مرز توقف خورشیدی مشخص شده است. این مرز جایی است که قدرت باد خورشیدی دیگر به اندازه‌ای بزرگ نیست تا باد ناشی از ستاره‌های دیگر را از بین ببرد. منطقه اطراف توقف خورشیدی به عنوان سپر برای منظومه شمسی ما عمل می‌کند و بخش قابل توجهی از پرتوهای کیهانی را در خارج از کهکشان نگه می‌دارد.

منظومه شمسی چگونه شکل گرفت؟

منظومه شمسی حدود 4٫5 میلیارد سال پیش از ابر متراکم از گاز و غبار بین ستاره‌ای تشکیل شده یا در اصل شکل گیری منظومه شمسی به این صورت بوده است. این ابر احتمالاً بعد از مدتی به دلیل انفجار یک ستاره به نام سوپرنوا تخریب شده و با تخریب‌اش سحابی خورشیدی، یعنی یک دیسک چرخان از مواد شکل گرفته است.

در مرکز این ساختار نیروی گرانش سبب شد ماده بیشتری به سمت این ساختار جذب شود، سرانجام فشار در مرکز به حدی رسید که اتم‌های هیدروژن شروع به ترکیب و تشکیل هلیوم کرده و مقدار زیادی انرژی آزاد کردند. بدین ترتیب خورشید متولد شد و توانست نهایتاً بیش از 99 درصد از مواد موجود را گرد هم جمع کند.

همچنین مواد دورتر از مرکز دیسک نیز در کنار یکدیگر قرار گرفتند، این توده‌ها در برخورد با یکدیگر اشیاء بزرگتری را تشکیل دادند. برخی از آن‌ها به دلیل جاذبه به اندازه کافی بزرگ شدند تا بتوانند به شکل کره درآمده و تشکیل سیاره، سیارات کوتوله‌ای و قمرهای بزرگ دهند. در موارد دیگر مانند کمربند سیارک که از قطعاتی از منظومه شمسی اولیه ساخته شده که هرگز نمی‌توانند در یک سیاره جمع شوند، سیاره‌ای تشکیل نشد. سایر قطعات کوچکتر باقی‌مانده تبدیل به اجرامی مانند سیارک‌ها، ستاره‌های دنباله‌دار، شهاب سنگ‌ها و قمرهای کوچک و نامنظم شدند.

ساختار منظومه شمسی چگونه است؟

ترتیب و چیدمان سیارات و اجسام دیگر در منظومه شمسی به دلیل نحوه شکل‌گیری منظومه شمسی است. در نزدیکی خورشید، در ابتدای شکل‌گیری منظومه شمسی تنها مواد سنگی می‌توانستند در برابر گرما مقاومت کنند. به همین دلیل چهار سیاره اول یعنی عطارد، زهره، زمین و مریخ سیارات سنگی کوچک با سطوح جامد و صخره‌ای هستند.

منبع : blog.faradars.org